Kino rozrywkowe ma bawić. Przy komedii mamy się zrelaksować i odpocząć. Nie ma w dziełach z tego gatunku zazwyczaj nic ambitnego, więc nie rozumiem ludzi, którzy celowo włączają takie filmy, aby później móc go krytykować za brak drugiego dna. Złe mamuśki 2. Jak przetrwać święta, tak samo jak i poprzednia część to filmy lekkie i przyjemne, z podtekstami, więc przeznaczone tylko dla dorosłych.

Strona na facebooku Wkurzona żona jest bardzo popularna. To tam wiele kobiet znajduje miejsce gdzie może się wyżalić, wyrzuć z siebie wszystko, co w sobie dusi, usłyszeć słowa wsparcia i zostać zmotywowaną do działania. Każdy przypadek jest inny, każda opowieść dotyka wielu tematów, ale bardzo duże grono piszących jest nieszczęśliwe w swoich związkach. Gdzie podział się żar, miłość, zrozumienie. Dlaczego ustąpiły miejsce rutynie, zdawkowym słówkom, brakiem uczuć? Niestety, większość kobiety tkwi w toksycznych związkach, bojąc się partnera, ale jednocześnie odejście jeszcze bardziej boją się codziennego życia bez męża.

O przemocy w związkach mówi się coraz więcej. Powstają organizacje, które pomagają kobietom wyrwać się z domów, w których brak miłości. Niestety, nadal bardzo wiele zostaje przy partnerach. Tak jak bohaterka książki Pauliny Er, autorki strony Wkurzona żona. Oldze wszyscy zazdrościli męża który dobrze zarabia, jest szarmancki, utrzymuje żonę, zafundował jej piękny dom i ogród. Niestety, za zamkniętymi drzwiami mężczyzna znęca się nad kobietą. Olga stara się aby wszystko było tak, jak pan mąż sobie zażyczy. Zdaje sobie sprawę, że byle szczegół może wyprowadzić go z równowagi. Olga boi się odejść od Marka, a na uwadze ma dobro córki. Chcę, aby dziewczynka wychowała się w pełnej rodzinie.

Jednak pewnego dnia coś przelało czarę goryczy i bohaterka postanawia zbudować sobie nowe życie. Nie chcę żyć w strachu przed każdą chwilą.

Taką Olgą może być nasza sąsiadka, koleżanka czy kuzynka. Możemy ją minąć na ulicy i chwalić jej udane małżeństwo. Niestety, milczymy. Nie reagujemy. Nie pomagamy. Kobiety pozostają w toksycznych związkach, skazując swoje dzieci, na przyglądanie się temu patologicznemu modelowi rodziny. Nie zdają sobie sprawy, że ich córki i synowie mogą powielać ten sam schemat, w którym one tkwią od lat. Paulina Er w swojej książce opisała życie jednej kobiety, którą może być każda nas. Ta książka może okazać się punktem zapalnym w wielu przypadkach. Wiecie co mnie najbardziej poruszyło? Nie cała historia, ale słowo od autorki, która na co dzień ma styczność z tymi historiami. To ona wymienia z kobietami słowa w wiadomościach prywatnych, pociesza je i stara się je do czegoś zmotywować.

Niestety, Wolność jaskółki nie jest pozbawiona wad. Zacznę najpierw od strony technicznej – spotkałam w tej książce wiele powtórzeń, które kuły w oczy i trochę odebrały mi radość czytania. Dobry redaktor na pewno poprawił by tę powieść od strony technicznej, co na pewno podniosłoby jej rangę. Wiem, że los pisze przeróżne scenariusze, ale czasami miałam wrażenie, że akcja jest trochę przerysowana. Jednak nie przeszkadzało mi to tak, jak błędy językowe i stylistyczne.

Wolność jaskółki to studium psychologiczne ofiary przemocy domowej, która postanawia uwolnić się od męża tyrana i zawalczyć o lepsze, nowe życie dla siebie i córki. Musi na nowo zbudować swoją pewność siebie, poczucie wartości, pozbyć się lęku, przestać oglądać się za ramie,  kontrolować każdy ruch i uważać na słowa. Książkę Pauliny Er czyta się błyskawicznie, co również jest dużym plusem. I może chociaż nie idealna, to warto po nią sięgnąć.

Ostatnia odsłona tego cyklu ukazała się … ponad rok temu. Trochę od tego czasu filmów obejrzałam i trafiłam na wiele perełek, o których chciałabym wam opowiedzieć.

Podobno dzięki tej powieści mieszkańcy słonecznej Italli pokochali thrillery. Obok takiego sloganu nie można przejść obojętnie, zwłaszcza, jeżeliktoś lubuje się w takim gatunku czytelniczym. Czy mnie słyszysz? skusiło także i mnie. Chciałam się przekonać, czy Elena Varvello stworzyła coś dobrego, mocnego, wstrząsającego i trzymającego w napięciu,

Fani teorii spiskowych, a także nieprzewidzianych zwrotów akcji, brawurowych akcji, niebezpieczeństwa polubią tę książkę. Ja też miałam nadzieję, że się z Czerwonym parasolem polubimy. Ta powieść ma wszystko czego oczekiwałam po takiego typu literaturze. I podobno, cała historia została oparta na faktach. Jednak czy moje oczekiwania zostały spełnione?

Czytając takie historie jak ta opisana w Uprowadzona przez Boko Haram kłębią się w nas emocje, które trudno okiełznać i z którymi bardzo, ale to bardzo trudno się pogodzić. Strach, złość, niedowierzenie, nienawiść – to tylko niektóre uczucia, które możemy nazwać i opisać. Dlaczego? Bo historia spisana przez Mine Kaci i Assiatou wydarzyła się naprawdę; to nie jest powieść fantastyczna czy dystopijna. Dziewczynka, która została uprowadzona przez islamskich terrorystów zdecydowała podzielić się swoją historią z całym światem; pokazać, że takie rzeczy  nadal zdarzają się  w naszych czasach. Ba, są one na porządku dziennym, a my, żyjący na tym samym świecie, przymykamy na nie oko, omijamy i nawet nie zdajemy sobie z nich sprawy.

Nietrwała ondulacja czyli rozterki fryzjerki to nie jest debiut, ale to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Trochę się obawiałam – mogłam trafić na arcydzieło, które nie zniknie w gąszczu innych nowości wydawniczych, albo kompletny bubel, który rozzłości i zirytuje. Do której z tych kategorii można zaliczyć powieść Małgorzaty Thiele?

Bycie razem to nie droga usłana płatkami kwiatów. Często pojawiają się konflikty, spoty, zwary. Los zsyła wiele przeszkód. I jeżeli kocha się tą drugą osobę, to wszystko da się przezwyciężyć. Każdą kłótnie. Każde niedopowiedzenie. Nawet chorobę. Taką jak nowotwór.

Za oknem piękna pogoda, wszystko budzi się do życia, a cały świat nabiera kolorów. Wszystko wydaje nam się tak naturalne, taki cykl trwa od lat i nic nie jest w stanie o zniszczyć i zaburzyć. Niestety, jesteśmy nieświadomi tego, co dzieje się obok nas. Dlaczego? Świat nie byłby tak kolorowy gdyby nie małe, bzyczące, bardzo pracowite stworzenia. Chodzi oczywiście o pszczoły. Ktoś mądry powiedział, że gdy one znikną toto na ziemi zabraknie życia. I miał stu procentową rację.

Los lubi nam płatać figle, zwłaszcza, jeżeli dokładnie coś sobie zaplanujemy. To właśnie spotkało Zuzannę – rozstała się ze swoim chłopakiem, zmieniła prace i kupiła dom na kredyt. Nie trzeba dodawać, że nowy nabytek wymaga nakładu pracy i funduszy, ale przecież nowa praca, nowy dom, nowe życie.

To moje drugie podejście do twórczości Sary Waters. Już kiedyś próbowałam poznać jej dzieła, ale to było dla mnie za wcześnie. Gdy nadarzyła się okazja, postanowiłam spróbować jeszcze raz – mój wybór padł na Ktoś we mnie. I już mogę powiedzieć, że jestem stylem pisarskim Waters całkowicie oczarowana.