Napiszę o tych książkach, bo je
przeczytałam. Nie lubię takich niedokończonych spraw, więc zapraszam, ale za
dużo pochlebstw tutaj nie znajdziecie.
2019/03/21
2019/03/19
Pamięć nie jest czarno biała. To nie
zestaw zero jedynkowy. Wspomnienia uciekają, blakną, giną, zostają zastąpione
przez inne lub podkoloryzowane. Tylko te, które w sobie pielęgnujemy, będą z
nami. Jednak nie zawsze wszystko będzie w naszej głowie wyglądać jak w
rzeczywistości. Pamięć może nas oszukać, omamić, zmylić. W złym czasie podsunąć
wspomnienia o których wolelibyśmy nie myśleć.
Jak
to jest więc pamiętać tylko to co wydarzyło się wczoraj?
W alternatywnej rzeczywistości
społeczeństwo podzielone jest na monosów i duosów. Ci pierwsi pamiętają tylko
to, co wydarzyło się wczoraj. Jest ich więcej, są dyskryminowani i nie zajmują
tak wysokich stanowisk jak duosi, którzy pamiętają wszystko, co wydarzyło się
przez dwa poprzednie dni. Clarie należy do tej pierwszej grupy, jednak dzięki
swojemu mężowi, Markowi, który pamięta dwa dni wstecz, może wieść dostatnie
życie. Z pozoru są szczęśliwym, bezdzietnym małżeństwem. Mark jest znanym pisarzem
i rozpoczyna swoją karierę polityczną. Jednak Clarie nie jest szczęśliwa. Coś
ją gnębi, ale jej iDiary, czyli dziennik, gdzie notuje przebieg swoich dni, nic
jej nie podpowiada. Ich spokój, zbudowany na bardo kruchym fundamencie, pewnego
dnia runie, bo w pobliżu rzeki Cam zostaje znaleziona młoda kobieta, Sophia Ayling,
topielica. Została zamordowana, a wszystkie ślady prowadzą do Marka.
Zacznę od tego, że Felicia Yaap miała
fenomenalny pomysł na stworzenie alternatywnego świata monosów i duosów. Po
pierwszych kilku stronach byłam pełna obaw – czy autorce uda się wyjaśnić, jak
funkcjonuje ten inny świat w precyzyjny i wyczerpujący sposób? Jak ludzie
którzy nie pamiętają nic oprócz jednego czy dwóch dni wstecz pracują, zakładają
rodziny, rządzą państwem? Jeżeli z jakiegoś powodu nie zapiszą w iDiary swoich
wspomnień lub je zmodyfikują, tak, aby pamiętać tylko to co dobre i wybielić
się przed samym sobą? Z każdą kolejną stroną Falicia Yaap przekonywała mnie coraz bardziej do swojego pomysłu. I
chociaż w Wczoraj poznałam tylko
urywek tego świata to chciałabym poznać więcej. Autorka wszystko bardzo dokładnie wymyśliła i zaplanowała.
Nie jest tajemnicą że kocham thrillery.
Te wszystkie emocje towarzyszące lekturze – ciekawość na samym początku, lęk
przed każdą kolejną stroną, uczucie niepokoju które rośnie z każdą chwilą, to
niesamowite namieszanie w głowie kiedy nie wiem kto jest dobry a kto zły, i kto
tak naprawdę stoi za całym problemem. Tak jest i w tym przypadku. Wczoraj Felicii Yaap wciąga od pierwszej strony. Powieść wssysa czytelnika. Autorka stworzyła haczyk, na który wabi, a
gdy już się na niego ktoś złapie, to niemożna się oderwać.
Narracja prowadzona jest z trzech
perspektyw. Marka, Clarie i policjanta
Hansa, który prowadzi sprawę Sophi Ayling. Każdy z nich wie co innego. I każdy
z nich skrywa tajemnice które powoli, ale wytrwale dążą do tego, aby ujrzeć
światło dzienne. Świat bohaterów, gdy wszystko wyjdzie na jaw, nigdy już nie
będzie taki sam. Dzięki tej zmiennej narracji można dokładnie poznać Hansa,
Clarie i Marka i dowiedzieć się dlaczego postępują tak, a nie inaczej, i co ich
do tego skłania. Czy kogoś z nich można polubić? Felicia Yaap stworzyła bohaterów z krwi i kości, z mroczną
przeszłością, kłamstwami i półprawdami, które, gdy wychodzą na jaw, zmieniają
obraz postaci w oczach czytelnika.
Wczoraj to jeden z
lepszych thillerów jakie wpadły w moje ręce. Byłam po nim niezdolna do
sięgnięcia po jakąkolwiek książkę. Ta pozycja utwierdza mnie przekonaniu że
W.A.B wydaje same dobre thrillery i będę sięgać po ich książki w ciemno. Jeżeli
lubicie adrenalinę, tajemnice, morderstwa to Wczoraj będzie dla Was idealnym wyborem.
2019/03/17
Wierzycie w
duchy? Zjawy, czarownice, wilkołaki, wampiry i zombie? W czasach, gdy Internet
rządzi światem takie nadprzyrodzone stwory wydają się nie z tej ziemii. Staramy
się w sposób jak najbardziej racjonalny wytłumaczyć to, co najbardziej zadziwia
i przeraża. Jeszcze nasi pradziadkowie mogli sobie wierzyć w czarownice, które
porywają złe dzieci czy też upiory wychodzące nocą z lasów, ale my? Tacy
inteligentni, współcześni? W świecie w którym nie ma magii? A jeżeli jest?
2019/03/16
Przepis na najlepszy thriller wcale nie
jest prosty, ale gdy wszystkie składniki już mamy, z talentem do pisania
włącznie, to wydaje się, że bestseller mamy już gotowy. Niestety, nie zawsze
tak jest. Dlaczego? O tym za chwilę.
2019/03/15
Kolejna książka, tuż po Małym Lichu, którą można polecić tym
młodszym czytelnikom, którzy są zakochani w literaturze i oczarowani magią i
przygodami. Podniebna pieśń tych
starszych przeniesie do krainy dzieciństwa, kiedy na świat patrzyło się
inaczej, a młodszym znakomicie umili czas.
2019/03/13
Oczy
uroczne
to kontynuacja Szaławiły,
opowiadania, za które Marta Kisiel
została nagrodzona. I z jednej strony niczego nie chciałam bardziej niż w tym
momencie siadać, czytać, na raz, olać wszystko, a z drugiej trochę się
obawiałam, bo kocham Dożywocie i
mieszkańców Lichotki i martwiłam się, że Oda i jej ekipa nie spodobają mi się
tak bardzo. Oh, jak ja mogłam się bardzo mylić.
Oda na dobre zadomowiła się w swoim
nowym domu. Pracuje w przychodni, w miasteczku niedaleko jej miejsca na ziemi.
Zbliża się jednak okres przesilenia zimowego i Roch jest tym bardzo
zaniepokojony, czym trochę martwi i Odę. Dodatkowo, w przychodni pojawiają się
pacjenci, którzy relacjonują, że coś dziwnego ich zaatakowało i to właśnie w
lesie, w którym mieszka Oda. Bazyl zaczyna coś kombinować i nie chce zdradzić
swoich sekretów. Jednak gdy nadejdzie czas przesilenia, a mroczne sekrety i
tajemnice sprzed kilkunastu lat wyjdą na wierzch, stanie się bardzo
przerażająco.
Chyba najlepszą rekomendacją będzie to,
że zarwałam dla tej książki noc. Serio. Gdy moje dziecko miało trudny okres w
swoim krótkim życiu i budziło się co chwilę, ja czytałam, czytałam i czytałam
do czwartej rano, a o szóstej, gdy już musiałam wrócić na ziemię z krainy
orfeusza, znowu chwyciłam za książkę. Nie żałuje zmęczenia, powiek, które
przetrzymywałam zapałkami, tego, że przez kolejny dzień byłam żywym trupem.
Niczego. Matko jedyna kochana, jakie to było dobre.
Chociaż znajdziemy w Oczach urocznych charakterystyczny cięty
język którym posługuje się autorka i czarny humor, to ta książka dotyka większych, społecznych problemów, które dotyczą nas
wszystkich i mogą spowodować, że wiele się zmieni w otaczającym nas świecie
i wrócą dawne czasy, a raczej ich elementy, których wcale nam nie brakuje.
Trochę bardzo zawile, ale mam nadzieję, że Was to zainteresuje, o ile jeszcze
nie jesteście zachęceni, do sięgnięcia po Oczy
uroczne, które zbierają same laury i to jeszcze przed premierą!
Oda jest moją nową, ulubioną bohaterką,
Rocha nadal nie potrafię rozgryźć (i nie wiem czy kiedykolwiek mi się to uda),
a Bazyl? Jego nie da się nie kochać, on
kupił moje serducho już w Szaławile,
a teraz na stałe się tam rozgościł. Jest jednym z kilku ulubionych dziwacznych i fantastycznych
stworów z książek. A ta jego wada wymowy czyni go jeszcze bardziej uroczym i
cudownym, chociaż takie określenia powinny obrażać. Cóz, Bazyl na pewno nie sfiedzie fas na manowcze.
Oczy
uroczne
to doskonała kontynuacja Dożywocia
(chociaż mam nadzieję, że autorka nie zapomniała o Konradzie i całej reszcie).
Czyta się to jakby jadło najlepszą na świecie czekoladę, ślinka cieknie przed
każdą kolejną stroną, czujemy, że musimy zjeść całą, na raz, bez przerwy, bo
nasze życie stanie się uboższe i mniej słodkie, ale po skończeniu Oczu urocznych nie czujemy przesytu. Po zakończeniu książki jesteśmy w pełni
usatysfakcjonowani, najedzeni, a nie przejedzeni. Pani Marto, niech mi pani
nie każe czekać na kolejną pani książkę jakoś specjalnie długo.
Za możliwość przeczytania książki dziękuje Wydawnictwu Uroburos!
2019/03/11
MOTYLEK | WIĘCEJ CZERWIENI | TRZYDZIESTA PIERWSZA | Z JEDNYM WYJĄTKIEM | UTOPCE | ŁASKUN | DOM CZWARTY | CZARNE NARCYZY | NORA | RODZANICE
Ileż ja się oczekałam na kolejną część
sagi o Lipowie. Od kwietnia ubiegłego roku wyglądałam jakichkolwiek wieści o
nowej książce Katarzyny Puzyńskiej,
a gdy tylko pojawiła się możliwość jej przeczytania, nie czekałam ani chwili.
Kocham mój czytnik za to, że nie musiałam wypatrywać pana kuriera albo
listonosza z moim egzemplarzem książki.
Tytułowe Rodzanice to niewielka wieś, w której znajdują się tylko trzy domy.
W pobliżu, na zamarzniętym jeziorze, zostaje znaleziona zamordowana młoda
dziewczyna, nakryta kocem, jakby morderca nie chciał, aby ofiara zmarzła. To
nie koniec zbrodni – w tym samym czasie ginie dziennikarka i wydaje się, że
Klementyna Kopp ma z tym dużo wspólnego. Niektórzy to nawet byłą panią komisarz
oskarżają o zabójstwo. Dodatkowo, ktoś grozi w anonimowym liście wszystkim
mieszkańcom Lipowa.
2019/03/08
Gdy mam dosyć cięższej literatury to
marzę o dobrym romansie. Takim, który mnie pochłonie, z zaangażowaniem będę
śledzić losy bohaterów, śmiać się i płakać razem z nimi; gdzie polubię główną
bohaterkę, nawet jeżeli będzie do bólu stereotypowa. I ostatnio na tylko takie
trafiam. Jednym z nich jest Tylko Ty Rosie Black.
2019/03/07
Żadna
monarchia nie wzbudza takich emocji jak ta brytyjska. Losy rodziny królewskiej
śledzą miliony, a ślub kogoś z jej członków, jest wydarzeniem na skalę światową,
co można było zaobserwować w maju ubiegłego roku, kiedy to brat następcy tronu,
książkę Harry wziął ślub z Meghan Markle. Nic dziwnego że The Crown ma wiele fanów i to grono stale się powiększa. Niedawno i
ja do niego dołączyłam.
2019/03/06
Diane Chamberlain należy do grona moich
ulubionych autorek. Jej książki pochłaniam niemal na raz i z niecierpliwością
czekam na każdą kolejną powieść. Latarnia
z Kiss River to druga część cyklu. Trochę byłam tą wiadomością zaskoczona,
bo nie czytałam części pierwszej. Podeszłam do lektury z pewnym dystansem i
obawami, że nie zrozumiem, o co w niej chodzi.
Elizabeth Poor jest córką latarników z
Kiss River. Nazywana jest przez matkę powsinogą – wymyka się w nocy z domu (bez
wiedzy rodziców), często odwiedza Straż Wybrzeża i wszędzie jej pełno. Na świecie
panuje wojna, niemieckie u-booty torpedują alianckie statki. Młoda Beth
zakochuje się w jednym z członków Straży – Sandym. Niestety, niemiecki szpieg
żyje gdzieś w Kiss River. Gdy Beth wpada na jego trop, jej dotychczasowy świat
już nigdy nie będzie taki jak wcześniej.
Współcześnie – Gina Haggins, przybywa do
Kiss River i podaje się za badaczkę latarni morskich. Niestety, z przerażeniem
dowiaduje się, że soczewka, na której najbardziej jej zależało, leży na dnie
oceanu. Gina traci wszelką nadzieję, jednak zamierza się zaangażować w ratowanie latarni z dnia oceanu. Po swój
dach przyjmują ją Lacey i Clay, czyli dzieci Anne O’Neil. Gina, która skrywa
pewien sekret, ma nadzieję, że wydobycie soczewki, w której ukryty jest skarb,
rozwiąże wszystkie jej problemy. Niestety(albo i stety), kobieta zakochuje się
w Clay, który stracił żonę wypadku i wciąż dręczony jest przez wyrzuty sumienia.
Od tej pory sprawy coraz bardziej się komplikują.
Jeżeli nie znacie pierwszej części
trylogii, to nic strasznego. Latarnię z
Kiss River czyta się jak oddzielną książkę, autorka nie zdradza czytelnikowi
co takiego wydarzyło się w pierwszym tomie, przez co nie odbiera radości z jego
lektury.
Akcja w książce biegnie powoli,
jednostajnie i przyśpiesza dopiero po około ¾ lektury. Nie zrozumcie tego tak,
że przez większą część ta powieść jest nudna. O nie. Tajemnice, jakie skrywa
Gina, powoli wyłaniają się na powierzchnię. Tak samo jak przeszłość pozostałych
bohaterów, cierpliwie dążą do tego, aby zostały ujawnione. Akcja biegnie
dwutorowo – przeszłość poznajemy dzięki pamiętnikowi Beth Poor, w wyniku czego,
można dokładnie poznać bohaterkę. Teraźniejszość opowiedziana jest z
perspektywy narratora trzecio osobowego. Przeczytałam do tej pory kilka książek
Chamberlain i w Latarni z Kiss River
było niemal tak samo. I chociaż wszystkie książki autorki są w jakimś stopniu
do siebie podobne, to każda z nich jest indywidualna, wyjątkowa i cudowna. Tak
samo jak w przypadku Latarni.
Autorka wiedziała, jak zagrać na
emocjach czytelnika. W sposób delikatny niemal subtelny snuję swoją opowieść,
aby w odpowiednim momencie, zadać czytelnikowi cios i … zostawić go z pewnym
niedostatkiem. Chociaż nie da się odczuć, że Latarnia z Kiss River to drugi tom z trzech, to już to, że akcja
będzie się ciągnąć w kolejnej części jest bardzo odczuwalne. Diane Chamberlain
w bardzo wzruszający sposób opisała matkę, która robi wszystko, aby móc
odzyskać swoje dziecko; która posunie się do niemożliwego..
Oficjalna recenzja dla portalu Duże Ka!
2019/03/03
Kraina czarów, którą stworzył Carroll
Lewis, odkąd pamiętam była dla mnie odrobinę przerażająca. Nie ważne czy to
była wersja książkowa czy adaptacja Disney’owska – zawsze odczuwałam pewien
lęk, gdy tylko wraz z bohaterką, wpadałam w króliczą norę. Sama się sobie nie
dziwie – w Krainie Czarów za byle głupotę można było stracić głowę, a Czerwona
Królowa to jedna z najstraszniejszych władczyń bajkowych krain.
Na przestrzeni lat powstało wiele
adaptacji tej klasycznej już powieści – zaczynając od tej Disney’a, poprzez
filmy Tima Burtona z Mią Wasikowską i Johnny’m Deppem w roli głównej, do
serialu Once Upon a Time in Wonderland.
W każdej wersji Kraina Czarów była przedstawiona jako świat przerażający i
oderwany od rzeczywistości. Nic tam nie jest takie, jakie się wydaje.
Kraina
Czarów, którą spotkałam w książce A.G Howard to kwintesencja moich sennych
koszmarów, ale … jestem nią zachwycona. Jak mnie ta opowieść wciągnęła,
zaczarowała, zahipnotyzowała. To, co stworzyła autorka, to najlepsza Wonderland jaką kiedykolwiek spotkałam.
Wszystko jest tam tak magicznie nierealne, pstrokate, dziwne i abstrakcyjne, że
nie sposób tego nie lubić, chociaż na każdym kroku na bohaterów czekają
niebezpieczeństwa i to w dodatku śmiertelne. Tej Kranie daleko do jej
literackiego odpowiednika. Tutaj przygody Alyssy wywołują gęsią skórkę, a
tajemnice, jakie skrywają mieszkańcy Wonderland
na zawsze zmienią życie dziewczyny.
Alyssa Gadner, główna bohaterka i jednocześnie
narratorka, jest potomkinią Alicji Liddell, dziewczynki, która stała się
inspiracją dla Lewisa Carrolla do napisania Krainy Czarów. Kobiety z jej
rodziny od wielu, wielu lat prześladują urojenia i omamy. Alyssa słyszy szepty
owadów, które nieustannie jej towarzyszą, a jej matka, Alison, przebywa w
szpitalu psychiatryczym. Na kobietach z rodziny Liddell ciąży klątwa. Gdy
Alyssa odkrywa, że Kraina Czarów istnieje naprawdę, postanawia raz na zawsze
położyć kres temu szaleństwu. Wskakuje do króliczej nory, aby stawić czoła
nowemu, nieznanemu światu. Czeka na nią tam ktoś, o kim zapomniała.
Muszę, koniecznie muszę Wam wspomnieć o
wątku miłosnym. Trójkącie. Tak, dobrze przeczytaliście, ale nie zrażajcie się
tak od razu, bo to, co przeczytacie o trójce bohaterów, te wszystkie zabiegi,
zachowania są miodem na moje czytelnicze serce. Ten trójkąt jest najlepszym,
jaki do tej pory spotkałam w literaturze. Pierwszy
raz nie potrafię opowiedzieć się po stronie jednego kandydata. Morpheus
jest mroczny, cudownie ironiczny, ze specyficznym podejściem do świata i z
misją. Jebediah to chłopak odważny, dobry, inteligentny i prosty w uczuciach,
czyli nie owija tego wszystkiego tak jak Morpheus. Jestem niesamowicie ciekawa
którego z nich wybierze Alyssa i jednocześnie nie zniosę porażki żadnego z
nich. Wiem, że moje czytelnicze serce będzie pęknięte na pół bez względu na
drogę, którą postanowi kroczyć bohaterka.
A jakie jest moje zdanie na temat
głównej bohaterki? Cóż, uważam, że daleko
jej do tej irytującej na każdej stronie, ale bezgranicznym uwielbieniem do niej
nie pałam. Lubię ją i mam nadzieję, że autorka nie zrobi z niej typowej
bohaterki książek młodzieżowych, przez którą daną powieść mam ochotę wyrzucić
przez okno. Popełniała błędy, ale jest jeszcze młoda, dowiedziała się wielu
rzeczy, musi stawić czoła nieznanemu i… się zakochała. W świetle wydarzeń można
spojrzeć na nią w przychylnym świetle.
W kwietnu nakładem wydawnictwa Uroboros
ukaże się drugi, kolejny tom. Od tego, jak czytelniczy przyjmą tę historię, zależy
czy na polskim rynku ukażą się również nowelki. Więc kupujcie i czytajcie, bo
warto. Po lekturze, tak jak ja, nie będziecie mogli doczekać się kolejnej
części!
