30 day movie challenge : Twój ulubiony film.

I postanowiłam. Może skończę to wyzwanie, może nie. Ale od czasu do czasu będą pojawić się na blogu krótkie nogi, z właśnie tego cyklu. Może będę trochę odbiegać od „oryginału” bo czasami nie da się wybrać jednego ulubionego filmu, tak jak dzisiaj.

Na filmwebie aż 57 filmów mam oznaczone jako ulubione. Postanowiłam wybrać trzy(wiem, że w pytaniu jest tylko jeden, ale nie potrafiłabym wskazać tego najnajnajnaj) i trochę bardziej je opisać, a pozostałe wymienić na końcu.

Pamiętnik (reż. Nick Cassavetes, 2014)

Chociaż nie czytałam pierwowzoru, to film kocham całym sercem i chociaż oglądałam go z tysiąc razy, to za każdym (!) kończę z opakowaniem chusteczek. Bo na tym filmie nie da się nie uronić ani jednej łzy. Przystojny Ryan Gosling i piękna Rachel McAdamas wcielili się w rolę Noah’a i Allie, pary, którą połączyła piękna, młodzieńcza miłość, a która została rozdzielona przez rodziców dziewczyny, którzy nie chcieli by ich córka popełniła mezalians. Druga woja światowa tylko przypieczętowała ich dzieło. Czy młodzi kiedykolwiek się odnajdą? I dlaczego pewien starszy człowiek opowiada ich historię kobiecie z Alzhaimerem?

Film jest piękny. Wiem, że to klasyczny wyciskacz łez, ale od długiego czasu wymieniam go w czołówce moich ulubionych. Bo tak. I nikt nie ma prawa mi tego zabronić.

Bardzo długie zaręczyny (reż. Jean-Pierre Jeunt, 2004 r.)

Gdy kończyłam gimnazjum, a dokładniej w wakacje między gimnazjum a liceum, rodzice musieli wyjechać na wesele chrześnicy taty. Do Krakowa, nie zabierając ze sobą swoich pociech. To znaczy, zabierając najmłodszą, Agnieszkę, a mniei mojego brata zostawili pod opieką babci, która dzwoniła co godzinę czy aby na pewno żyjemy. Wykorzystując okazję postanowiłam na tą jedną noc przenieść się do pokoju rodziców gdzie stał telewizor i wieeeelkie, naprawdę wieeeeelkie łóżko. I pomimo tego że jest wieeeelkie, wykazywało się cechą, którą nie wszystkie łóżka się wykazują. Było wygodne.

Gdy już rozlokowałam się w łóżku z ciastkami, herbatą i co tam jeszcze znalazłam, włączyłam telewizor. Było dość wcześnie, ale chciałam coś obejrzeć. Przeskakując kanały trafiłam na film, o którym nigdy nie słyszałam, ale po szybkim zapoznaniu się z opisem fabuły stwierdziłam że można na chwilę się zatrzymać, aż nie zacznie się coś ciekawszego. Ale nie zmieniłam kanału. Obejrzałam cały film, a towarzyszyła mi paczka chusteczek. I pod koniec filmu nieostała ani jedna. Kolejny, klasyczny wyciskacz łez, ale jak dla mnie- idealny.

Mathilde (Audrey Tatou) po zakończeniu drugiej wojny światowej poszukuje swojego ukochanego Menech’a (Gaspard Ulliel), chociaż wszystko wskazuje na to, że zginął. Młoda Francuzka pokonuje kolejne nieprawidłowości i przeszkody, czując, że jej ukochany żyje. Czy go odnajdzie?

Od czasu gdy obejrzałam Bardzo długie zaręczyn, bardzo, ale to bardzo polubiłam francuskie kino, chociaż nadal jestem na nadrabianiu zaległości. Jeżeli ktoś szuka na sobotni, niedzielny, poniedziałkowy, wtorkowy czy jakiś inny wieczór wyciskacza łez, to gorąco polecam Bardzo długie zaręczyny.

Ostatni samuraj (reż. Edward Zick, 2003 r.)

Japonia,koniec 1870 r. Do Japonii przybywa weteran wojny secesyjnej- kapitan Nathan Algren (Tom Crusie). Ma on pomóc cesarzowi w przygotowaniu silnej armii. Przygotowani żołnierze muszę stawić czoła samurajom, pod wodzą Katsumoto, którzy nie chcą odrzucić na bok swoich mieczy, aby zastąpić je karabinami. Już podczas pierwszej walki kapitan zostaje wzięty do niewoli, podczas której pozna samego siebie.

Film, po raz pierwszy, pokazała mi moja chrzestna. Ja go pokochałam od pierwszego wejrzenia. Jest cudowny, chociaż niektórzy nazywają go pogardliwie hollywoodzkim pastosem. Może i być, z tego co wiem, film ma swoją wierną rzeszę fanów i ja do nich należę. Często do niego wracam i na nowo przeżywam tę historię.