 |
| źródło : www.literatura.gildia.pl |
Wydawnictwo : KOBRA
Ilość stron 273
Joanna Chmieleska jedzie na spotkanie z miłością swojego życia. Grzegorza nie widziała ponad 20 lat. Po drodze byli inny mężczyźni jednak w głowie miała tylko tego jednego. Zadzwonił do niej po ogromnym 'szmacie' czasu i zaproponował spotkanie. W Paryżu. Joanna jak zaczarowana jedzie do Francji, do miasta zakochanych. Po drodze napotyka wypadek samochodowy. Po szybkiej pomocy poszkodowanej, niejakiej Helenie, odjeżdża, bo na miejsce zdarzenia przyjechały już odpowiednie służby. Już za niemiecką granicą odkrywa że ktoś podrzucił jej... ludzką głowę. I to własnie Heleny, której udzieliła pomocy w wypadku. Spanikowana jedzie dalej, postanawiając rozwiązać cały problem z Grzegorzem. W dodatku list, który otrzymała od zabitej przysparza kolejnych pytań. Czy Joanna odkryje kto tak naprawdę czyha na jej życie? I co w tym wszystkim robi druga, gipsowa głowa i jej własna noga?
Pani Chmielewska, w tym przypadku autorka, znowu mnie nie zawiodła, chodź nachodzi mi na myśl pytanie czy ona kiedykolwiek mogłaby zawieść? Mnie zapewnię nie ponieważ uwielbiam jej twórczość, ironiczne poczucie humoru, cięty język oraz wyobraźnie. Pomyślcie, napisała ona tyle kryminałów, a ostatnio wydała kolejny. Jaką ta kobieta musi mieć wyobraźnie. Podziwiam. Jeżeli Pani kiedykolwiek to przeczyta w co wątpię, to niech Pani wie, że jest dla mnie wzorem.
Bohaterką jest Joanna Chmielewska. Ma ona już ponad (prawdopodobnie) 50 lat, ale nie brakuje jej wigoru poczucia humoru. I wciąż potrafi kochać, ciągle tego samego mężczyznę. Bo chociaż nie widzieli się ponad dwadzieścia lat, oboje mieli inne osoby przy swoim boku przez ten czas, to nadal coś do siebie czują. Bohaterka ma wspaniały charakter. Jest ona narratorką powieści, więc można szczególnie poznać i zrozumieć jej tok myślenia. Pani Chmielewska, w tym przypadku autorka, opisała ten wyżej wymieniony tok tak, że nawet w chwilach grozy gdy bohaterka odnajduję odciętą głowę i panikuje, czytelnik skręca się ze śmiechu. Mało który autor potrafi przelać tyle emocji w swoją powieść.
W powieści cały czas coś się dzieje, akcja nie stoi w miejscu. Tu wyścig, tu głowa, tam pseudo zamach... Czytając, nie sposób się nie nudzić. W dodatku, ta miłość u dojrzałych już ludzi. Autorka pięknie opisała uczucie, jakie ich spotkało, ich wzajemnie relacje. Obyło się jak zwykle bez przesadnej erotyki i bardzo dobrze. Te sprawy owiane były nutką tajemniczości.
Język w powieści jest typowy dla twórczości autorki. Ironia, sarkazm, cięte riposty i błyskotliwe wypowiedzi. Brakuje mi takich książek, w których czytanie nawet najmakabryczniejszych rzeczy śmieszy. ot, cała pani Chmielewska. Ona dopracowała swoje wypowiedzi do perfekcji.
